Piętnastoletnia Izabela z Flemingów zostaje zmuszona do wyjścia za mąż za swojego wuja, Adama Czartoryskiego. Słabo mówi po polsku, a złośliwi wyśmiewają braki w jej edukacji. Po przebytej ospie ma potwornie oszpeconą twarz, jest łysa i chuda jak szkielet. Nic jednak nie może być przeszkodą w zawarciu tego małżeństwa, albowiem najważniejszy – jak zawsze – jest interes Familii. Oto historia jednego z najbardziej tajemniczych polskich rodów opowiedziana z kobiecej perspektywy i kobiecym głosem. To opowieść nie tylko o ówczesnych realiach, lecz także o tajemnicach, które nigdy miały nie wyjść na jaw, i o rozrywających serce dramatach. Miała zaledwie piętnaście lat, gdy została zmuszona do poślubienia swojego wuja. Była zdradzana przez małżonka przez cały czas trwania ich związku. Kilkukrotnie otarła się o śmierć. Straciła czworo dzieci, a jednak zwyciężyła w niej wielka wola życia. Jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych magnatek w polskiej historii. Co wiemy o niej naprawdę? Niewiele. Ukazywana jest zazwyczaj jako ekscentryczna dama o bujnym życiu uczuciowym, która bez oporów spełniała swoje marzenia i zachcianki. Dziś zapewne uznano by ją za celebrytkę. Prawda o Izabeli jest jednak inna. Nie była drapieżną lwicą salonową, nie szukała przygód w ramionach kolejnych kochanków. Ówcześni pamiętnikarze wspominają ją jako kobietę ciepłą, wrażliwą i życzliwą. Wiemy, że cierpiała na nawracającą depresję, do której skłonność odziedziczyły jej dzieci – Adam i Cecylia. Monika Raspen stworzyła zbeletryzowaną biografię arystokratki, która przy bliższym poznaniu, okazuje się być jedną z nas.