Steczkowscy : miłość wbrew regule : osobista biografia rodziny

Książka

W koszyku

oceń

Steczkowscy : miłość wbrew regule : osobista biografia rodziny / Agata Steczkowska, Beata Nowicka. - Warszawa : W.A.B. : Foksal, 2017. - 317, [3] strony ; 24 cm.

Autor

Steczkowska Agata. Autor Nowicka Beata. Autor

Forma i typ

Książki Literatura faktu, eseje, publicystyka

Temat

Steczkowski, Stanisław (1935-2001) Steczkowscy (rodzina) Muzycy polscy Pedagodzy Polska

Gatunek

Biografia

Dziedzina i ujęcie

Historia

Postawili wszystko na jedną kartę - sprzeciwili się tradycji, zasadom i kościelnej regule. Nikt ich nie wspierał, wszyscy się odwrócili. Było ciężko, ale wygrali swoje życie. Danuta i Stanisław Steczkowscy stworzyli niesamowitą rodzinę i silną więź między dziewięciorgiem swoich dzieci. Przez lata rozwijali ich talenty, wspólnie koncertując i na co dzień żyjąc muzyczną pasją. W ten sposób zbudowali swoją niekwestionowaną pozycję rodziny muzykującej. Ta książka mówi o pięknej miłości, ale też o borykaniu się przez całe życie z bytem, akceptacją społeczną, Kościołem i aparatem władzy, o nieustannym życiu poza nawiasem. [nota wydawcy]

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia główna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 929 POL [lok. Główna - Wypożyczalnia] (1 egz.)

Filia nr 3

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 929 POL [lok. Filia Nr 3 - Wypożyczalnia] (1 egz.)

Recenzje:

Autorka Agata przedstawiając historię tej niesamowitej, muzycznie uzdolnionej rodziny stwierdza: "Tylko ja jestem dzieckiem księdza".
Dziewięcioro dzieci od najstarszej do najmłodszej Marysi / pomiędzy Agatą i Marysią jest 16 lat różnicy/, wszyscy uzdolnienie muzycznie i pomimo kłód, jakie kładła im codzienna rzeczywistość, wszyscy z radością podchodzący do życia, uśmiechnięci, zadowoleni i wtopieni w ten ich piękny świat. (...)
Autorka zwierza się, że kiedy wspomniała o wydaniu tej książki nie wszyscy członkowie rodziny byli z tego zadowoleni. Wszak każdy lubi mieć swoje własne tajemnice.
Autorka nie szokuje jednak wydarzeniami z życia. Pisze wprost zaczynając od początków rodziny : pradziadków, dziadków, a przede wszystkim rodziców - i ich gromadki muzykujących dzieci.
Najwięcej miejsca poświęca ojcu Stanisławowi, pasjonatowi chórów, których trochę w swym życiu założył i matce Danucie, pałającej od najmłodszych lat do Staszka, kolegi z podwórka, miłością , wiedząc, że nigdy nie może być ona spełniona, gdyż wybranek, trochę pod presją babci wydaje się, został księdzem. Ale wytrwale pracuje z młodym duchownym, przepisując mu nuty i nie podejrzewając, że i ten od najdawniejszych lat też się w niej podkochuje.Ale cóż - wybrał seminarium.
Autorka bardzo obszernie i skrupulatnie ukazuje walkę duszy Stanisława, by ostatecznie podjąć decyzję o opuszczeniu Kościoła.
A co na to instytucja Kościół? Czy pełna frazesów o miłosierdziu instytucja mogła aż tak znienawidzić młodego człowieka i szczuć na niego otoczenie?
Nawet w dniu pogrzebu Stanisława, trzy lata po fakcie uzyskania od kurii akceptacji wyjścia ze stanu duchownego, na które czekał 32 lata. powiadomiono rodzinę, że msza pogrzebowa wbrew zwyczajowi, odbędzie się w przycmentarnej kaplicy, bez rozgłosu. Ale Steczkowscy byli zbyt znaną już rodziną, lubianą i szanowaną wbrew zmierzeniom kościoła i tłumy wielbicieli ich talentu /ok. 3 tys./ pokrzyżowały plany proboszcza.
Piękna jest też pani Danuta,nauczycielka, która nie tylko "cudze dzieci uczyła", ale też poświęcała im czas, podobnie jak swojej dziewiątce, dbając też o męża i spełniając wszystkie obowiązki pani domu. Ciepło mówi o niej Różyczka, córka Agaty, sama nazywając się "dziesiątym" dzieckiem tej rodziny.
Polecam tę piękną opowieść pełną wypowiedzi rodzinnych, wspomnień i listów; opowieść o kochającej się rodzinie, muzycznie uzdolnionej i muzycznie wykształconej i teraz w dorosłym życiu z muzyką w taki czy inny sposób związanej; opowieść o rodzinie, której występy znała bardziej Europa niż ich rodzinny kraj; opowieść o wielkiej miłości rodziców do siebie, do dzieci, ale też do ludzi, choć szczególnie początkowo odczuli odrzucenie rodziny, sąsiadów a wspólnoty kościelnej do "na zawsze." Szkoda tylko, że w książce brak fotograficznych wspomnień, ale pani Agata wyjaśnia dlaczego ich nie zamieściła.
Konstrukcja zapisu, jak pisałam wcześniej, w formie listów i wspomnień sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko.